ناسپاس از عشق پاکت نیستم

من که عمری با خیالت زیستم

دوستت دارم به جان تو قسم

روی حرفم تا ابد می ایستم

مثل عادت نیستی تا ساده انکارت کنم

تو نفس های منی باید که تکرارت کنم

مقتضای بودنی یعنی که بی تو نیستم

زندگی بخشی و باید عمر ایثارت کنم

غصه ی دوری دلدار مرا پیرم کرد

غم هجران نگارم ز جهان سیرم کرد

گریه کردم ز فراغت گل من باور کن

که مرا غربت این شهر زمین گیرم کرد

من آن ابرم که بارانش تو هستی

همان یوسف که کنعانش تو هستی

مسافر میشوم تا آخر عمر

در آن راهی که پایانش تو هستی

تنهایی و لحظه های پر آشوبم

هی مشت بر این دقیقه ها میکوبم

انگار همیشه رسم دنیا این است

تو حال مرا بپرسی و من … خوبم …

در دهکده ی تو خبر از بوی ریا نیست

چون نیست ریا هیچکس انگشت نما نیست

ما طالب مهریم و دل از عاطفه لبریز

دل صافتر از تو به خدا هیچ کجا نیست

ای داد دوباره کار دل مشکل شد

نتوان ز حال دل غافل شد

عشقی که به چند خون دل حاصل شد

پامال سبکسران سنگین دل شد

ماه در روی کسی غیر تو دیدن ممنوع

ناز چشم کسی جز تو خریدن ممنوع

تابلویی بر سر دروازه ی قلبم زده ام

که ورود احدی جز تو اکیدا ممنوع

ماهی تو ، که بر بام شکوه آمده است

آیینه ز دست تو به ستوه آمده است

خورشید اگر گرم تماشای تو نیست

دلگیر نشو ، ز پشت کوه آمده است

سرنوشتم چیز دیگر را روایت میکند

بی تعارف این دلم خیلی هوایت میکند

قلب من با هر صدا با هر تپش با هر سکوت

غرق در خون یکنفس دارد دعایت میکند

هر چند کسی میان ما حایل نیست

اما نگهت به سوی من مایل نیست

گفتم قُسمت دهم ، ولی میگویند

چشم تو به هیچ مذهبی قایل نیست

فقط شور و فقط حال تو باشد

تب و تابش فقط مال تو باشد

عسل بانو که باشی این طبیعی ست

که هر زنبور دنبال تو باشد

شهراد میدری 

می میرم اگر دلت پر از غم بشود

یا چشم تو میزبان شبنم بشود

پاییز و بهار را به هم می دوزم

یک نخ اگر از پیرهنت کم بشود 

غزل گفتم به یاد چشم آهوت

قصیده گفتم از آن طره موت

دوبیتی ها ز هجرانت سرودم

 رباعی ام نثار تاق ابروت

نگارا چشم تو ختم زمان است

که روح زندگی در آن نهان است

هر آنکس با نگاهت آشنا گشت

 یقین تا روز محشر در امان است

تو دریا بودی و من قایقی خرد

که هرجا خواست امواجت مرا برد

دلم پارو زن بیچاره ای بود

که در امواج عشقت یک شبی مرد

عجب رسمی ست رسم آدمیزاد

که دور افتاده را کم میکنند یاد

که دور افتاده حکم مرده دارد

 که خاک مرده را کی میبرد باد

از واقعه ای تورا خبر خواهم کرد

آن را به دو حرف مختصر خواهم کرد

با عشق تو در خاک نهان خواهم شد

با مهر تو سر زه خاک بلند خواهم کرد 

از طعنه جاهلان نخواهم ترسید

بر خنده این زمانه خواهم خندید

من بر سر عشق پاک خود میمانم

تا کور شود هر آنکه نتواند دید

ساناز اشراقی 

بگرفته غم غروب ، کوهستان را

پو شانده غبار مه ، ره چشمان را

پائیز نشسته بر همه دره ، و لی

من می شنوم بوی گلی پنهان را

امشب دلم از آمدنت سرشار است،

فانوس به دست كوچه ديدار است

آن گونه تو را در انتظارم كه اگر،

 اين چشم بخوابد آن يكي بيدار است

ما با دلمان هنوز مشکل داریم

صد سنگ بزرگ در مقابل داریم

معشوق خودش بریده و می دوزد

انگار نه انگار که ما دل داریم

"جلیل صفربیگی" 

عاشق شدم و عشق مرا بد نام کرد

داروغه شنید و مرا زندان کرد

در خلوت زندان به خود نالیدم

عاشق شود آنکس که مرا عاشق کرد

گریه کن ای عشق، روحم تیر خورد

شانه احساس من شمشیر خورد

باید امشب را عزاداری کنم

تا سحر بر نعش دل زاری کنم

یک نفر آمد صدایم کرد و رفت

با صدایش آشنایم کرد و رفت

نوبت اوج صداقت که رسید

 ناگهان تنها رهایم کرد و رفت

آمدم امشب به میخانه تمنایت کنم

می نمیخواهم بیا ساقی تماشایت کنم

بی قرارم ساقی از میخانه بیرونم مکن

 کرده ام می را بهانه تا تماشایت کنم . .

دست من کوتاه از دیدار توست

قلب من اما همیشه یاد توست

بهترینی هر کجا هستی بدان

هر کجا باشم دلم در یاد توست!

پيراهن خيس ابر تن پوش من است

صد باغ تبر خورده در آغوش من است

اين زندگی کبود اين تلخ بنفش

زخمی است که سالهاست بر دوش من است 

من شکستم تا تو را عاشق کنم

بعد من باران فقط آب است و بس

هر که بعد از من سراغت را گرفت

زشت یا زیبا فقط خوابست و بس

یاد تو شب و روز ز اندیشه جدا نیست

 جز عشق تو اندردل ما هیچ روا نیست

چشم دل مــا سوی تـو دارد ره امّیـد

 این درد که داریم بغیر از تو دوا نیست

تا چند نظر به روی مهتاب کنم

 خود را به هوای دیدنت آب کنم

یک قطعه ی عکس خود برایم بفرست

 تا در دل بیقرار خود ، قاب کنم

ای داد دوباره کار دل مشکل شد

نتوان ز حال دل غافل شد

عشقی که به چند خون دل حاصل شد

پامال سبکسران سنگین دل شد

مسافر بود و باید راه می رفت

شب دلشوره را تا آه می رفت

به سمت سطر سرگردانی عشق

تمام جاده را با ماه می رفت

لیلا حسنوند 

ز دست چرخ گردون ناله دارم

به چشمم اشک و خون و ژاله دارم

نمی دانم گناهم چیست یاران

دلی پُر خون ، غمی صد ساله دارم

رضا فلاح

پر نقش تر از فرش دلم بافته ای نیست

از بس که گره زد به گره حوصله ها را

یک بار هم ای عشق من از عقل میندیش

بگذار که دل حل بکند مسئله ها را

عاقبت یک روز مغرب محو مشرق می شود

عاقبت غربی ترین دل نیز عاشق می شود

شرط می بندم زمانی که نه زود است و نه دیر

 مهربانی حاکم کل مناطق می شود

یک لحظه سکوت کرد و حرفش را خورد

بغضی نفس و گلوی او را آزرد

می خواست که عشق را نمایان نکند

اشک آمد و باز آبرویش را برد

در عشق هزار جان و دل بس نکند

دل خود چه بود حدیث جان کس نکند

این راه کسی رود که در هر قدمی

صد جان بدهد که روی واپس نکند